Η οργή θα εκτονωθεί στην κάλπη του Οκτωβρίου ή θα ξεθυμάνει μέχρι τότε;

Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και η κλιματική κρίση και το αποτέλειωσε. Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές (ναι, έχουμε τον Οκτώβριο νέες κάλπες) ο λόγος, για τις οποίες προετοιμάζονται πυρετωδώς περιφερειακές και δημοτικές παρατάξεις. Αλλά μόνο αυτές…

Η υπόλοιπη κοινωνία, στη μεγάλη πλειονότητά της, μένει παγερά αδιάφορη. Ακόμη και στις μετρήσεις-έρευνες που γίνονται από κάποιους υποψηφίους, είναι εμφανές ότι πάρα πολλοί πολίτες είτε δεν γνωρίζουν ότι σε λιγότερο από έναν μήνα θα πρέπει να βρεθούν στα εκλογικά κέντρα της περιοχής τους, είτε δεν τους αφορά καν το θέμα!

Και μέσα σε όλα, ήρθε και η ανείπωτη τραγωδία στη Θεσσαλία να βγάλει εκτός οποιασδήποτε ειδησεογραφικής ατζέντας την προεκλογική περίοδο. Ακόμη χειρότερα, κάθε αναφορά σε νέες εκλογές -υπό το πρίσμα του ξεγυμνώματος των κρατικών και αυτοδιοικητικών μηχανισμών Πολιτικής Προστασίας– προκαλεί τα οργισμένα βλέμματα των πολιτών.

***  

Και δεν είναι μόνο τα βλέμματα οργισμένα. Υπάρχει γενικότερη οργή στο κοινωνικό σώμα που σιγοκαίει και -προς το παρόν- εκδηλώνεται σε μικρές δόσεις. Την είδαμε στα επεισόδια που συνόδευσαν τις δημόσιες παρουσίες του περιφερειάρχη Θεσσαλίας, αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού στις πληγείσες περιοχές. Τη διαπιστώνουμε από τα δεκάδες χιλιάδες εξοργισμένα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και στις συζητήσεις στα μέσα μεταφοράς, στα καφέ, στις γειτονιές.

Θα λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις αυτή η οργή; Ορισμένοι, επικαλούμενοι το παράδειγμα του ασύλληπτου δυστυχήματος στα Τέμπη, υποστηρίζουν ότι η όποια κοινωνική οργή εκτονώνεται σε κάποιες συγκεντρώσεις και σχόλια στα social media και γρήγορα «ξεφουσκώνει». Το αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων που ακολούθησαν εν μέρει τους δικαιώνει.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η πίεση συσσωρεύεται, όπως σε ένα ελατήριο που συσπειρώνεται, και κάποια στιγμή θα εκτονωθεί βίαια. Αν όχι σε κάποια κάλπη, σίγουρα στους δρόμους.

***

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας βρίσκεται εγκλωβισμένη στην αγχωτική καθημερινότητά της, όπου η εξυπηρέτηση των πανάκριβων πλέον βιοτικών αναγκών δεν αφήνει περιθώρια για… άλλες σκέψεις και αντιδράσεις. Η οικονομική ανασφάλεια είναι τόσο μεγάλη, που σχεδόν ευνουχίζει κάθε διάθεση για ρήξεις και ανατροπές.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλου είδους ανασφάλεια που τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει κατακόρυφα και αρχίζει να τρομοκρατεί τον πολίτη. Η ανασφάλεια για την ετοιμότητα του κρατικού-αυτοδιοικητικού μηχανισμού να προστατεύσει τη ζωή και την περιουσία του. Ναι, δεν είναι τωρινή αυτή η ανασφάλεια, μόνο που τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται όλο και συχνότερα και με ολοένα και βιαιότερο τρόπο.

Και έχει αλλάξει και κάτι άλλο. Οι περισσότεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η ανικανότητα των διοικούντων να προστατεύσουν στοιχειωδώς τους πολίτες δεν έχει χρώματα. Πέρα από τα όποια κομματικά «τρολάκια» επιχειρούν να δώσουν δήθεν ιδεολογική χροιά στο φαινόμενο, είναι πολλοί αυτοί που διαπιστώνουν πια ότι το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Έχει να κάνει με τη σχέση μεταξύ του πολίτη και του πολιτικού συστήματος, όπως αυτή δομήθηκε σχεδόν από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Σχέση αλληλο-διαφθοράς, στην οποία κυριάρχησαν το αλισβερίσι και η καχυποψία.  

***

Αυτή η σχέση πρέπει πλέον να σπάσει, εάν θέλουμε να ελπίζουμε ότι μπορεί να σωθεί κάτι. Ανεξαρτήτως από το πώς και από ποιους ξεκίνησε, ξέχωρα από το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, όσο συντηρούμε αυτή τη σχέση τόσο θα βυθιζόμαστε (και όχι μόνο στα λασπόνερα της όποιας πλημμύρας).

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές που έχουμε μπροστά μας είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσουμε. Όχι απέχοντας, όχι γυρνώντας την πλάτη, γιατί κάτι τέτοιο θα βόλευε μια χαρά το αυτοδιοικητικό κατεστημένο, αλλά παρεμβαίνοντας δυναμικά. Απορρίπτοντας τις πολιτικές του δήθεν, των «μπαλωμάτων», των πανηγυριών. Αφήνοντας στο περιθώριο όσους επιχειρούν με επικοινωνιακά τερτίπια να ρίξουν στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων, ώστε να κρύψουν την παντελή ανικανότητά τους στη διαχείριση της καθημερινότητας και, κυρίως, στη διαμόρφωση ενός στρατηγικού σχεδιασμού για να γίνουν οι πόλεις μας βιώσιμες.

Ο Οκτώβριος είναι μπροστά. Τις επιλογές θα τις κάνουμε εμείς. Ε, αυτή τη φορά, ας προσπαθήσουμε να μην δείξουμε κοντή μνήμη…