Η προεκλογική υποκρισία έχει βαθιές ρίζες και πολύ μέλλον…

Πληροφορούμαστε ότι έχει προκαλέσει ενοχλήσεις σε ορισμένους το σχόλιο στην ενότητα «Πρόσωπα» για την όψιμη στροφή μερικών υποψηφίων προς την Εκκλησία, προκειμένου να αλιεύσουν ψήφους από το χριστεπώνυμο πλήρωμα των ψηφοφόρων. Και είναι όντως απορίας άξιο πώς γίνεται πάντοτε τη μεγαλύτερη έκπληξη να την προκαλούν οι πλέον εξόφθαλμες αλήθειες.

Μπορούμε, μάλιστα, να προσθέσουμε ακόμη μερικές:

Ποτέ άλλοτε δεν σκάβονται ταυτόχρονα τόσοι Δήμοι, όσοι κατά την προεκλογική περίοδο.

Ποτέ άλλοτε δεν κόβονται ταυτόχρονα τόσες κορδέλες, όσο κατά την προεκλογική περίοδο.

Ποτέ άλλοτε δεν πραγματοποιούνται τόσες επισκέψεις σε συλλόγους, φορείς, σωματεία, όσο κατά την προεκλογική περίοδο.

Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί δεν υπόσχονται σε ακόμη περισσότερους τα πάντα, όσο κατά την προεκλογική περίοδο.

Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει στα σοβαρά τις παραπάνω αλήθειες; Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ο γράφων υπερβάλλει;

Τελικώς, το θέαμα κερδίζει πάντοτε την ουσία κατά τις προεκλογικές περιόδους. Εξάλλου, μετά θα έχουμε όσο χρόνο θέλουμε – τουλάχιστον μια τετραετία – να υποφέρουμε από τις επιλογές μας, «σιχτιρίζοντας» εαυτούς και αλλήλους.

Το θέμα δεν είναι ότι τα παραπάνω συμβαίνουν, αλλά ότι ακόμη «πιάνουν». Έτσι, ενώ όλοι μας τα καυτηριάζουμε, τα θεωρούμε μνημείο υποκρισίας, στην κάλπη τα λησμονούμε και ψηφίζουμε συνήθως όσους επιδίδονται σε όλα αυτά με μεγαλύτερη επιτυχία. Γιατί, τελικώς, το θέαμα κερδίζει πάντοτε την ουσία κατά τις προεκλογικές περιόδους. Εξάλλου, μετά θα έχουμε όσο χρόνο θέλουμε – τουλάχιστον μια τετραετία – να υποφέρουμε από τις επιλογές μας, «σιχτιρίζοντας» εαυτούς και αλλήλους.

Και το «πανηγυράκι» καλά κρατεί, χωρίς ακόμη να έχει απαντηθεί πειστικά ποιος το συντηρεί περισσότερο: ο υποψήφιος πολιτευτής που επιχειρεί να εξαπατήσει τον ψηφοφόρο ή ο ψηφοφόρος που επιθυμεί να ακούει μόνο ευχάριστα πράγματα από τα στόματα αυτών που του ζητούν την ψήφο του;

Ας αναρωτηθούμε, για παράδειγμα, πόσοι από εμάς θα άκουγαν ευχάριστα – και κυρίως θα ψήφιζαν – έναν πρωθυπουργό που, σε μια κρίσιμη εθνική στιγμή, θα έλεγε μέσα στο κοινοβούλιο της χώρας του, απευθυνόμενος προς τους συναδέλφους του, των οποίων τη στήριξη ζητούσε, «δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», όπως έκανε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στην ιστορική ομιλία του στο Βρετανικό Κοινοβούλιο στις 13 Μαΐου 1940; Το πιθανότερο είναι να τον στέλναμε από εκεί που ήρθε και να ψηφίζαμε εκείνον που θα μας υποσχόταν ότι κατέχει τον… τρόπο να περάσουμε την κρίση, χωρίς «να ανοίξει ρουθούνι»…

Για τούτο, δυστυχώς, πιστεύουμε ότι η προεκλογική υποκρισία έχει πολύ μέλλον ακόμη, αφού στηρίζεται γερά σε μια εκμαυλιστική αλληλεξάρτηση μεταξύ πολιτικού και ψηφοφόρου, που έρχεται από τα βάθη της εθνικής ιστορίας μας και ουδείς γνωρίζει αν και πότε μπορεί να «σπάσει».