Θέλει δουλειά πολλή… για να “ξαναχτίσουμε” τις ζωές μας
Ενυπόγραφα

Θέλει δουλειά πολλή… για να “ξαναχτίσουμε” τις ζωές μας

Σε τούτη τη χώρα μία από τις μόνιμες πηγές δεινών είναι η άρνησή μας να δούμε την πραγματικότητα και να λειτουργήσουμε με βάση αυτήν. Αντί να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες κατάματα, λαμβάνοντας εγκαίρως δραστικά μέτρα για την υπέρβασή τους, είτε θρηνούμε πάνω από τις καταστάσεις, είτε προσπαθούμε, με κάθε τρόπο, και μοιραία με κάθε κόστος, να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί…

Πρόκειται για μία τακτική που ζήσαμε με τον δραματικότερο τρόπο τα τελευταία χρόνια, όταν η κρίση μάς χτύπησε την πόρτα κι εμείς, αντί να αφυπνιστούμε και να κινηθούμε γρήγορα για την αντιμετώπισή της, προτιμήσαμε να κάνουμε ότι δεν ακούμε. Και τώρα που εκείνη γκρέμισε όχι μόνο την πόρτα, αλλά και τα θεμέλια του σπιτιού, εμείς προτιμούμε να διαμαρτυρόμαστε για το κακό που μας βρήκε, χωρίς παράλληλα να ανασκουμπωνόμαστε για να ξαναχτίσουμε ό,τι κατέρρευσε.

Ουδείς αρνείται ότι μία σειρά τραγικών λαθών, αλλά και σκόπιμων ενεργειών, όσων κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια οδήγησαν τον τόπο σε πλήρες αδιέξοδο. Ουδείς μπορεί να είναι ευχαριστημένος με όσα βιώνουμε σήμερα. Ουδείς είναι αυτός που θέλει να βλέπει να καταστρέφονται, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όσα είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη ζωή και θεωρούσε ως δεδομένο ότι θα διατηρούσε έως το τέλος του βίου του.

Δεν ωφελεί πλέον (ή, τουλάχιστον, δεν είναι της παρούσης στιγμής) να χάνουμε άλλον χρόνο 
σε αναποτελεσματικούς απολογισμούς. Ο μόνος τρόπος για να επανακτήσουμε μέρος 
όσων χάσαμε, είναι σηκωθούμε και πάλι όρθιοι και να προχωρήσουμε μπροστά.

Όμως, όλα αυτά δεν αλλάζουν. Και το κυριότερο δεν αναδημιουργούνται με «κυνήγια μαγισσών», γκρίνιες, αλληλοκατηγορίες κι αυτομαστιγώματα. Ακόμη κι αν μπορούσε να επικρατήσει πλήρης κάθαρση κι αμείλικτη τιμωρία των πρωταιτίων της σημερινής κατάστασης της χώρας, αυτό σε τίποτε δεν θα μπορούσε να αποκαταστήσει τα εκατομμύρια των χαμένων θέσεων εργασίας, τα προσωπικά εισοδήματα που εξανεμίστηκαν, τις οικογένειες που διαλύθηκαν ή μετανάστευσαν και πολύ περισσότερο τους νεκρούς της κρίσης.

Άρα, δεν ωφελεί πλέον (ή, τουλάχιστον, δεν είναι της παρούσης στιγμής) να χάνουμε άλλον χρόνο σε αναποτελεσματικούς απολογισμούς. Ο μόνος τρόπος για να επανακτήσουμε μέρος όσων χάσαμε, είναι σηκωθούμε και πάλι όρθιοι και να προχωρήσουμε μπροστά. Έστω κι αν τα πρώτα βήματα είναι δύσκολα κι ασταθή, έστω κι αν η διαδρομή προς την έξοδο φαντάζει… βουνό, η εμπειρία που σωρεύσαμε (ή οφείλουμε να έχουμε σωρεύσει) τα τελευταία χρόνια θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι για τα επόμενα πολλά χρόνια το κράτος μας δεν θα μπορεί να είναι ο εργοδότης στρατιών δημοσίων υπαλλήλων, το σχεδόν αποκλειστικό στήριγμα των ιδιωτικών επιχειρήσεων, που ζούσαν μέσω των κρατικών συμβάσεων, και εκείνος ο αλόγιστος μηχανισμός που σπαταλούσε όσα ήθελε, όπου ήθελε, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Πλέον, τα κουκιά είναι μετρημένα και όποιο λείψει από εδώ και στο εξής, θα πρέπει άμεσα να το αντικαθιστούμε από την ήδη άδεια τσέπη μας. Άρα, το μόνο που μένει είναι να φέρουμε περισσότερα κουκιά στην τσέπη μας και, κατά συνέπεια, στην εθνική οικονομία μας. Και τούτο θα επιτευχθεί με σκληρή και επίπονη εργασία, καινοτόμες ιδέες, εξωστρέφεια και πίστη στις δυνάμεις του καθενός μας.

Θέλει δουλειά πολλή για να ξαναχτίσουμε τις ζωές μας…

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Υποχρεωτικά πεδία *

Enypografa.gr © 2014 - 2024
Powered by Wisenet