Και τώρα ας επιστρέψουμε στην εγχώρια “βαρβαρότητά” μας…

Τώρα που ξεμπερδέψαμε -έστω και προσωρινώς- από τους «βαρβάρους» στο εξωτερικό αναγκαστικά επιστρέφουμε στην εγχώρια “βαρβαρότητά” μας. Και «προσγειωνόμαστε» για άλλη μια φορά ανώμαλα…

Λίγα 24ωρα αφότου αφήσαμε τα ευρωπαϊκά σαλόνια, κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε το… κακό το ριζικό μας˙ τα νέα μέτρα, τις μεγάλες φωτιές, τον ανασχηματισμό. Και το κάναμε με τον «πατροπαράδοτο» ελληνικό τρόπο.

Για τα μέτρα ρίξαμε κι εξακολουθούμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους ξένους «εκβιαστές», που μας αναγκάζουν να εφαρμόζουμε μία «προδοτική» συμφωνία.

Για τις φωτιές σπεύσαμε να αναζητήσουμε αλλοεθνείς παρεμβάσεις, που θέλουν να πνίξουν την «εθνική προσπάθεια» ανόρθωσης της χώρας.

Όσο για τον ανασχηματισμό, και η «για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» προτίμησε να διαφυλάξει τις εσω-κυβερνητικές ισορροπίες, από το να επιδιώξει τη ΡΗΞΗ, όχι με τους Ευρωπαίους εταίρους της, αλλά με την καταστροφική για τη χώρα πολιτική νοοτροπία των τελευταίων δεκαετιών.

«Ο Λαός εμπιστεύεται ακόμη τον Αλέξη Τσίπρα, το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις» υποστηρίζουν οι υποστηρικτές της κυβέρνησης και σπεύδουν να προσθέσουν: «Ήταν αναγκασμένος να κάνει τη συμφωνία για το καλό της χώρας, αλλά τώρα θα ξεμπροστιάσει τη διαπλοκή, θα χώσει στη φυλακή τους διεφθαρμένους, θα…».

Όνειρα θερινής νυκτός… Έχουν δίκιο, οι δημοσκοπήσεις αναμφίβολα καταγράφουν σαφή διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Μόνο που αυτό δεν αποτυπώνει κάποια συνειδητή επιλογή των πολιτών, αλλά μία επιλογή απελπισίας. Όταν έχεις πίσω σου ένα οριστικά φθαρμένο πολιτικό δυναμικό, που είναι σχεδόν αδύνατον να ανανεωθεί και να ανασυνταχθεί και καμία προοπτική, τουλάχιστον σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο, για τη δημιουργία ενός πιο υγιούς ευρύτερου πολιτικού σχηματισμού, παραμένεις εγκλωβισμένος στην παρούσα κυβέρνηση.

Καλώς ή κακώς, η «Άνοιξη» δεν ήρθε. Στη χώρα επικρατεί πολιτική, οικονομική 
και κοινωνική βαρυχειμωνιά. Αν δεν πάρουμε οι ίδιοι τα σκαπανικά στα χέρια μας 
να ανοίξουμε τον δρόμο, θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι, μέχρι να ξεπαγιάσουμε.

Μόνο που τώρα γνωρίζεις και δεν δικαιούσαι να διαμαρτύρεσαι εκ των υστέρων.

Ξέρεις ότι η παρούσα κυβέρνηση υποσχέθηκε (και αυτή) «λαγούς με πετραχήλια» και κατάφερε να υπογράψει ένα ακόμη οδυνηρότατα σκληρό μνημόνιο.

Ξέρεις ότι τα πρώτα δείγματα της θητείας της μόνο ως εναλλακτική μορφή εξουσίας δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Ξέρεις ότι οι «κρυφές ατζέντες» και η πολυγλωσσία σε κυβερνητικό επίπεδο δεν συνιστούν σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης.

Ξέρεις ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη όταν είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίζει, πλην των εξωτερικών πιέσεων, και τους εσωτερικούς εκβιασμούς των συνιστών της, αλλά και των κυβερνητικών συνεταίρων της.

Ξέρεις ότι δεν είναι πολύ πειστικό το επιχείρημα για πάταξη της διαφθοράς, πόλεμο κατά των κυκλωμάτων, κοινωνική δικαιοσύνη, από μία κυβέρνηση στελέχη της οποίας φέρονται -και μένει να αποδειχθεί-  να έβγαλαν τεράστια χρηματικά ποσά από τις τράπεζες παραμονή των capital controls, την ίδια ώρα που καλούσαν τον λαό να μην πανικοβάλλεται από τις «κραυγές των συστημικών δημοσιογράφων».

Ξέρεις, αλλά συνεχίζεις να ελπίζεις. Ίσως γιατί δεν θέλεις να παραδεχθείς ότι, για πολλοστή  φορά, έπεσες θύμα πολιτικής απάτης. Δεν θέλεις να παραδεχθείς ότι αρέσκεσαι στις χίμαιρες, προτιμάς τις εύκολες λύσεις, αποφεύγεις -όπως ο διάβολος το λιβάνι- την προσωπική αυτοκριτική σου.

Κι αν στα γράφω αυτά δεν είναι γιατί αισθάνομαι διαφορετικός ή ανώτερός σου. Είμαι συμμέτοχος (δεν έχει σημασία να μετρήσουμε τώρα τα ποσοστά εμπλοκής) σε όσα συνέβησαν στη χώρα μου. Μόνο που αρνούμαι να κλείσω τα μάτια. Αρνούμαι να παραμείνω θύμα της λαϊκίστικης ρητορείας των περιοδευόντων πολιτικών θιάσων που εναλλάσσονται τελευταίως στην εξουσία.

«Δεν υπάρχει εναλλακτική» μου λες. Κι όμως υπάρχει. Δεν θα προκύψει από «παρθενογένεση», το ξέρω. Από τη σημερινή πολιτική μήτρα θα προέλθει η λύση, αλλά θα πιέσω για να γίνει καλύτερη. Αν έχουμε πόλεμο όπως υποστηρίζεις, οι δυνάμεις δεν μπορεί να ούτε διασπασμένες, ούτε μονόπαντες. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, άρα συλλογικές κυβερνήσεις. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς. Πόσες φορές πρέπει να το γράψω για να το καταλάβεις. Όσο και να διαμαρτύρεσαι, αν εσύ συνεχίζεις να βρίσκεις δικαιολογίες στα πισωγυρίσματά τους, αν σπεύδεις να «ανακαλύψεις επιχειρήματα» για να καλύψεις τις «κωλοτούμπες» τους, αν δείχνεις μονίμως πρόθυμος να χειροκροτήσεις τις «μπαρούφες» τους, πώς περιμένεις να σε σεβαστούν;

Σήκωσε πρώτος τα μανίκια κι ανάγκασέ τους να τα σηκώσουν κι αυτοί. Σταμάτα να ζητάς κι απαίτησε, όχι όμως το απραγματοποίητο και το ιδανικό (λυπάμαι, αν στενοχωρώ τους θιασώτες των επαναστατικών ανατροπών), αλλά το εφικτό και το κοινωνικώς δίκαιο. Απαίτησε την εδώ και τώρα πάταξη της διαφθοράς και ζήτα απολογισμό. Απαίτησε την αξιοκρατία και την αξιολόγηση παντού, έστω κι αν αυτές οδηγήσουν στην απώλεια θέσεως εργασίας για σένα ή κάποιον συγγενή σου. Απαίτησε απολύσεις στο Δημόσιο όσων δεν είναι παραγωγικοί κι αντικατάστασή τους από ανθρώπους με όρεξη για δουλειά.

Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια είναι επανάσταση. Κι αν τα είχαμε κάνει νωρίτερα, τώρα δεν θα χρειαζόταν να υποκύπτουμε στους «εκβιασμούς» κάθε «βαρβάρου». Μόνο με σκληρή δουλειά κι επώδυνες μεταρρυθμίσεις θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες ανάπτυξης στη χώρα. Όσο κάποιοι -με τη δική μας ανοχή- προστατεύουν κλειστές και προνομιακές επαγγελματικές κάστες, υποκύπτουν σε δήθεν συνδικαλιστικά προνόμια και κεκτημένα, διαλύουν κάθε πρόθεση για άσκηση υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας, θα συνεχίσουμε να ζούμε στον δραματικό μικρόκοσμό μας.

Καλώς ή κακώς, η «Άνοιξη» δεν ήρθε. Στη χώρα επικρατεί πολιτική, οικονομική και κοινωνική βαρυχειμωνιά. Αν δεν πάρουμε οι ίδιοι τα σκαπανικά στα χέρια μας να ανοίξουμε τον δρόμο, θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι, μέχρι να ξεπαγιάσουμε.