Αυτοδιοίκηση: Η διαφορά της κερκίδας από το γήπεδο…

Είναι αλήθεια ότι ως λαός αρεσκόμαστε στην εύκολη κριτική, η οποία ισοπεδώνει τα πάντα και δεν αφήνει κανένα χώρο για την προβολή της διαφορετικότητας, καταδικάζοντας την ίδια στιγμή κάθε προσπάθεια αλλαγής των πραγμάτων.

Έτσι, στη βάση του ότι όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες, όλοι οι δημοσιογράφοι διαπλεκόμενοι, όλοι οι αστυνομικοί διεφθαρμένοι κ.ο.τ., καταφέραμε να γίνουμε καχύποπτοι με το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε και να ζούμε μία βαθιά καταθλιπτική καθημερινότητα.

Στην Αυτοδιοίκηση το φαινόμενο αυτό εκδηλώθηκε με το… καλημέρα της νέας αυτοδιοικητικής περιόδου, σε Περιφέρεια και Δήμους. Σε όποια πόστα ανέλαβαν τα ηνία αριστερές παρατάξεις, διαπίστωσαν ότι η κριτική από την… κερκίδα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αντιμετωπίζεις όταν βρεθείς εσύ στο γήπεδο. Τα «εργαλεία» που έχουν οι αυτοδιοικητικοί στα χέρια τους είναι ελάχιστα και οι διαθέσιμοι πόροι ακόμη λιγότεροι. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, πολλά από αυτά που οι αριστερές παρατάξεις καταδίκαζαν μετά… βδελυγμίας χθες, καλούνται σήμερα να τα εφαρμόσουν, τουλάχιστον για όσο διάστημα χρειαστεί μέχρι να μπορέσουν να διατυπώσουν -και κυρίως να βρουν τους τρόπους να εφαρμόσουν- το δικό τους εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης των πραγμάτων.

Φυσικό επόμενο -αλλά όχι αξιέπαινο- ήταν το γεγονός ότι με το… καλημέρα οι δημοτικές παρατάξεις που προέρχονται από τους κόλπους των κομμάτων της κυβερνητικής συμμαχίας άρχισαν να «καρφώνουν» αυτές της Αριστεράς, εγκαλώντας τες επειδή -ως διοικήσεις πλέον- φέρνουν προς ψήφιση ανάλογα θέματα με αυτά για τα οποία μέχρι πριν λίγες μέρες “κατακεραύνωναν” τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται…

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική βάση,  οι αριστερές τοπικές διοικήσεις οφείλουν να παραδεχθούν ότι η απόσταση που χωρίζει τις καλές προθέσεις από τη δυνατότητα εφαρμογής τους στην πράξη δεν… διανύεται και τόσο εύκολα. Και εάν θέλουν να είναι ειλικρινείς με τους «εαυτούς» τους, θα πρέπει να ομολογήσουν ότι κατά ένα μέρος αδικούσαν -ελπίζουμε όχι συνειδητά- τις προηγούμενες παρατάξεις όταν τις κατηγορούσαν συλλήβδην ότι μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν να ακολουθήσουν μία πιο φιλολαϊκή πολιτική στα τοπικά ζητήματα.

Η απόσταση που χωρίζει τις καλές προθέσεις από τη δυνατότητα εφαρμογής τους στην πράξη 
δεν... διανύεται και τόσο εύκολα.

Από την άλλη, οι απερχόμενες διοικήσεις οφείλουν να αποδεχθούν ότι οι τοπικές κοινωνίες αποδοκίμασαν την ακολουθούμενη πολιτική τους και θέλησαν να δοκιμάσουν μία άλλη μορφή διακυβέρνησης και για τούτο εναπόθεσαν τις τύχες του σε άλλα χέρια. Και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να σπεύδουν από την πρώτη μέρα να αμφισβητούν το νέο αυτό μοντέλο διοίκησης, ζητώντας από τις αριστερές παρατάξεις να υλοποιήσουν σε έναν μήνα όσα οι ίδιες δεν κατόρθωσαν να κάνουν πράξη για ολόκληρες δεκαετίες διοίκησης. Οι αριστερές διοικήσεις στην Αυτοδιοίκηση δικαιούνται και οι τοπικές κοινωνίες θα τους παράσχουν την οφειλόμενη περίοδο χάριτος, έστω και εάν στο τέλος αυτής η κριτική που θα αρχίσει να τους ασκείται θα είναι περισσότερη αυστηρή, κατ΄ αναλογία με τις προσδοκίες που δημιούργησαν με τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.

Από εκεί και πέρα, για όλους εμάς του υπόλοιπους, τους απλούς δημότες, ελάχιστη σημασία έχει το ιδεολογικό στίγμα της όποιας τοπικής διοίκησης, εάν αυτό δεν κατορθώνει να μετριάζει στο ελάχιστον τις συνέπειες των κεντρικών πολιτικών. Για όλους εμάς, ιδανική προοπτική θα ήταν αυτή που θα οδηγούσε τοπικές διοικήσεις και μειοψηφίες στη συνειδητοποίηση της άμεσης αναγκαιότητας για ευρείες συγκλίσεις και συνεργασίες σε τοπικό επίπεδο. Από τη στιγμή που η Αυτοδιοίκηση δεν παράγει νομοθεσία, αλλά απεναντίας οφείλει να κινείται στο θεσμικό πλαίσιο που καθορίζει η κεντρική κυβερνητική πολιτική, ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής», παιχνίδια μικροπαραταξιακού βεληνεκούς και κρίσεις εκ τους ασφαλούς δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό στη βελτίωση της καθημερινότητάς μας.

Οι τοπικοί άρχοντες, συμπολιτευόμενοι κι αντιπολιτευόμενοι, είτε θα βρουν μία ελάχιστη βάση συνεννόησης, υιοθετώντας ένα καινούργιο modus vivendi, είτε θα συνεχίσουν να… χορεύουν στον ρυθμό που θα τους χτυπά η εκάστοτε κεντρική εξουσία, περιοριζόμενοι στο να διεκδικούν απλώς τη θέση από την οποία θα σέρνουν τον χορό, δηλαδή το αν θα βρίσκονται στο γήπεδο ή την κερκίδα…