Ο ΣΥΡΙΖΑ ενώπιος ενωπίω με τις ευθύνες διακυβέρνησης

Οι μέρες… σώνονται και η Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015, η οποία και θα σηματοδοτήσει τη μελλοντική θέση της Ελλάδος στην Ευρώπη, βρίσκεται πλέον προ των πυλών.

Η 26η Ιανουαρίου θα ξημερώσει διαφορετική, αφού -υπό την προϋπόθεση ότι στα 24ωρα που θα μεσολαβήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε κάποια πράξη πολιτικής αυτοχειρίας- η χώρα θα έχει αριστερή κυβέρνηση και μεγάλες προκλήσεις μπροστά της. Για τούτο, τα πανηγύρια και τα χαμόγελα θα κρατήσουν μόνο για μια νύχτα κι αυτή όχι ολόκληρη. Αμέσως μετά, χρειάζονται γρήγορες, στοχευμένες και, κυρίως, ψύχραιμες κινήσεις.

Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει αυτοδύναμη εντολή, είτε προχωρήσει σε συνεργασίες για τη συγκρότηση κυβέρνησης, θα πρέπει, χωρίς χρονοτριβή, να έρθει σε επικοινωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους του και να τους καταστήσει σαφές δύο πράγματα: Πρώτον, ότι διεκδικεί ένα άλλο… αφήγημα για μια Ευρώπη των κοινωνιών και όχι των αγορών και δεύτερον, ότι δεν προτίθεται να συμπεριφερθεί ως ταύρος εν υαλοπωλείω, αλλά να αποτελέσει ισότιμο και σοβαρό συνομιλητή σε μία γενικότερη συζήτηση για το ευρωπαϊκό μέλλον.

Το πρώτο το οφείλει στην κύρια μάζα των υποστηριχτών του, οι οποίοι και θα αναμένουν από τη διακυβέρνησή του εκείνα τα δείγματα που θα τη διαφοροποιούν από τις πολιτικές συνταγές που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή κατάντια.

Το δεύτερο το οφείλει, αν όχι στις κυβερνήσεις, τουλάχιστον στους άλλους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι -θέλοντας και μη- συνεισφέρουν από την τσέπη τους στη χρηματοδότηση των ελληνικών χρεών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός απροόπτου, θα βρεθεί την 26η Ιανουαρίου ενώπιος ενωπίω 
με τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας. Θα μπορέσει να ανταποκριθεί στη μεγάλη πρόκληση;

Η αποστολή του δεν θα είναι διόλου εύκολη και σε τούτο μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν και κάποια από τα στελέχη του, που, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να προσελκύσουν όλο και περισσότερους αγαναχτισμένους ψηφοφόρους, προβαίνουν σε αντιευρωπαϊκούς υστερισμούς, συγχέοντας (άραγε, ασυνείδητα;) την αδιαπραγμάτευτη ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας μας, με τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που επιβάλλουν συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κέντρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να καταφέρει να καθήσει στο ευρωπαϊκό τραπέζι και να διεκδικήσει με αξιώσεις την πιθανότητα αλλαγής των σημερινών συσχετισμών και του μίγματος της ακολουθούμενης πολιτικής, οφείλει -και τούτο είναι βασικότατη προϋπόθεση- να απομονώσει (αν όχι να αποκλείσει) τις παραπάνω αντιευρωπαϊκές φωνές στο εσωτερικό του.

Προεκλογικά, για ευνόητους λόγους τακτικής, αποσιωπά τη σκληρή αλήθεια. Δηλαδή το ότι όσα βιώνουμε δεν οφείλονται μόνο στη γερμανική εμμονή πάνω σε ένα αποτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης της Ευρώπης, αλλά και στα δικά μας, ασυγχώρητα έως εγκληματικά, λάθη, που αποσάθρωσαν την οικονομία, εκμαύλισαν τις συνειδήσεις και μετέτρεψαν σημαντική μερίδα του πληθυσμού σε κυνηγό του εύκολου κέρδους και θιασώτη της ήσσονος προσπάθειας.

Δυστυχώς, κομμάτι αυτού του πληθυσμού συνωστίζεται ήδη στον πολιτικό προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ, «ξιφουλκεί» υπέρ των ιδεών της Αριστεράς, «ανακαλύπτει» ξαφνικά την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και, βέβαια, κρύβει επιδέξια το μεγάλο μυστικό του· δηλαδή, το ότι επιθυμεί να βρει μία νέα πολιτική στέγη, για να συνεχίσει να παρασιτεί εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, εξασφαλίζοντας οφίτσια και αποκτώντας πρόσβαση σε νέα «ακούραστα» κονδύλια.

Οι αγαναχτισμένοι ψηφοφόροι που θα ρίξουν ΣΥΡΙΖΑ «δαγκωτό» στην κάλπη έχουν αρκετές ομοιότητες με τους αντίστοιχους αγαναχτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Και οι ομοιότητές τους είναι ακριβώς οι ανομοιογένειες που εύκολα εντόπιζες σε εκείνες τις παλαιότερες διαμαρτυρίες, όπου δίπλα στον άνεργο, τον συνταξιούχο και τα άλλα πραγματικά θύματα της οικονομικής κρίσης, έβλεπες τον αραχτό δημοσιοϋπαλληλίσκο, το μικρομεσαίο λαμόγιο, τον συνδικαλισταρά κ.ο.τ.

Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντισταθεί στην αφόρητη πίεση που θα τους ασκήσουν όλες αυτές οι ομάδες των «νεοφώτιστων» ψηφοφόρων του, αλλά και κάποια εκ των στελεχών του που επενδύουν το όποιο πολιτικό ή άλλο μέλλον τους πάνω στη συγκεκριμένη ετερόκλητη εκλογική πελατεία; Την απάντηση θα δώσει ο ίδιος, από την επομένη κιόλας των εκλογών.

Σε κάθε περίπτωση, ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να δοκιμαστεί στην εξουσία, όχι μόνο γιατί έτσι επιτάσσει η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός, αλλά και γιατί ο καλλιεργούμενος φόβος για «σεισμούς και καταποντισμούς» εάν πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση, δεν μπορεί να αποτελεί πολιτικό αντεπιχείρημα, ιδιαίτερα σε μία χώρα που βιώνει -επισήμως και με στοιχεία της Κομισιόν- ανθρωπιστική κρίση.

Από την άλλη, ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να πάρει την κυβέρνηση, για να αποδείξει ότι όσο σκληρός είναι στην κριτική του προς την κυβέρνηση, άλλο τόσο αποτελεσματικός θα αποδειχθεί στη διαχείριση μιας κρίσης που υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα και απαιτεί κάτι παραπάνω από καλές προθέσεις για να εκτονωθεί.

Και μπορεί οι χώρες να μην χάνονται τόσο εύκολα, ακόμη κι αν δοκιμαστούν από μία μεγάλη κρίση, αλλά δεν συμβαίνει απαραιτήτως το ίδιο και με όσους κυβερνήτες ευθύνονται για την πρόκληση των συγκεκριμένων κρίσεων. Οι τελευταίοι, αργά ή γρήγορα, λογοδοτούν και στη δική μας περίπτωση η λογοδοσία μπορεί να έλθει πολύ νωρίτερα απ΄ ό,τι φαντάζονται ή ελπίζουν κάποιοι…