Έχει και τα… καλά του ο κορωνοϊός – Θα τα δούμε όμως;

Έχοντας ήδη οι περισσότεροι περάσει αρκετές μέρες κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών μας, είναι αλήθεια ότι η ψυχολογία μας δεν είναι και στα πολύ… πάνω της. Και ιδιαίτερα όταν μας επαναλαμβάνουν, με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους, ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να αρχίσουμε (σταδιακώς) να επιστρέφουμε στην κανονικότητα.

Όσο και να βοηθά η τεχνολογία, όσες -και είναι πολλές και ενδιαφέρουσες- προτάσεις διαδικτυακής ψυχαγωγίας και να μας παρέχονται, η έλλειψη της προσωπικής επαφής, το αγκάλιασμα με τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς μας, η αίσθηση ότι δεν μπορούμε να αθληθούμε, να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία, να χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Αλλά τα κάναμε όλα αυτά και πριν; Αναρωτηθήκαμε πόσες φορές οι περισσότεροι από εμάς βρίσκονταν με συγγενείς, φίλους και γνωστούς, αθλούμασταν, χαρίζαμε στους εαυτούς μας την «πολυτέλεια» να απολαύσουν έστω και για ένα μισάωρο το ηλιοβασίλεμα; Να απαντήσουμε με ειλικρίνεια, όμως…

Κι αφού απαντήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε το πρώτο καλό που προκύπτει από την τυραννική πανδημία. Ότι, δηλαδή, πρέπει να επανεκτιμήσουμε αξίες που παραμελούσαμε στην πολύβουη και αγχωτική καθημερινότητά μας. Γιατί, απλούστατα, όπως αποδείχθηκε, δεν είναι δεδομένες…

Είναι μοναδική ευκαιρία τούτη η κρίση να μας κάνει να εγκαταλείψουμε, μια για πάντα, την αλαζονεία που μας διακατέχει. Δεν είμαστε πλέον το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη.

Και υπάρχουν κι άλλα καλά που αξίζει να τους δώσουμε σημασία. Όπως, για παράδειγμα, ότι δεν είναι καθόλου άσχημες οι πόλεις μας με λιγότερα αυτοκίνητα και με διάφανη ατμόσφαιρα. Δεν είναι διόλου δυσάρεστο ότι, μέσα σε λίγες μέρες, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, σε σημεία που ποτέ άλλοτε δεν τα είχαμε παρατηρήσει, άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, τα οποία είχαν «εξαφανιστεί» λόγω της εχθρικής ανθρώπινης παρουσίας. Ότι επιτέλους ο δημόσιος τομέας αναγκάστηκε να υιοθετήσει σύγχρονες τεχνολογίες που διευκολύνουν τον πολίτη, χωρίς να υποχρεώνεται να στήνεται σε ατέλειωτες ουρές για να διεκπεραιώσει τις συναλλαγές του με τις διάφορες υπηρεσίες. Ότι πρέπει να «ξανακτίσουμε» τις σχέσεις με τις/τους συντρόφους και τα παιδιά μας, που μάλλον είχαμε παραμελήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Και το κυριότερο καλό: Είναι μοναδική ευκαιρία τούτη η κρίση να μας κάνει να εγκαταλείψουμε, μια για πάντα, την αλαζονεία που μας διακατέχει. Δεν είμαστε πλέον το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη. Παρά το προνόμιο της έλλογης φύσης μας, κάθε άλλο παρά λογικά φερθήκαμε απέναντι στο Περιβάλλον και τις υπόλοιπες μορφές ζωής με τις οποίες συνυπάρχουμε. Αντί να εναρμονισθούμε μαζί τους και να μοιραστούμε τη χαρά της ίδιας της Ζωής, λειτουργήσαμε σαν αδίστακτοι κατακτητές, «κουρσεύοντας» ασυστόλως αυτό ακριβώς που συντηρούσε και τις δικές μας υπάρξεις. Και τώρα, παρά τον πανίσχυρο πολιτισμό μας, δεν τολμούμε να βγούμε από τα σπίτια μας.

Τελικώς, θα βγούμε όμως. Και από το πώς θα συμπεριφερθούμε, θα εξαρτηθεί το πότε θα μας «ξαναμαντρώσουν». Στο χέρι μας είναι όσο υπάκουοι είμαστε σήμερα στις εντολές όσων μας ζητούν να περιοριστούμε στα σπίτια μας, τόσο ανυπάκουοι να γίνουμε αύριο απέναντι  σε ό,τι υπονομεύει την υγεία, το περιβάλλον μας, τον πλανήτη μας, τις ίδιες τις ζωές μας.