Ας φωτίσουμε το πρόσωπο του τέρατος μήπως και μας τρομάξει…

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει […]. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά […].

Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη ή συνδιαλλαγή δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. 

Μάνος Χατζιδάκις

Πλησιάζουν Χριστούγεννα, θα διαμαρτυρηθεί κάποιος, τι τις θέλουμε τώρα αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις; Μα γιατί τώρα, περισσότερο από ποτέ, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από όσα πρέσβευε εκείνος του οποίου τον ερχομό ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε. Την ανοχή, την αγάπη, τη συγχώρεση…

Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και, κυρίως, ας δώσουμε βάση στα όσα γίνονται. Μην τα προσπερνάμε για να περάσουμε σε κάτι άλλο, μην σας παρασύρουμε εμείς οι δημοσιογράφοι με τον «βομβαρδισμό» των ειδήσεων, για να μην προλάβετε να αντιληφθείτε το νόημα της προηγουμένης, πριν περάσετε στην επόμενη.

Να μερικές από τις τελευταίες ειδήσεις που τις διαβάσατε ή τις ακούσατε αδιάφορα, που δεν σας έκαναν να αισθανθείτε ότι κάτι τρέχει βρε αδελφέ, ξεφεύγουμε, χάνουμε το μέτρο, την ισορροπία, αλλοιωνόμαστε, αρχίζουμε να μοιάζουμε με το τέρας…

Μία κοπέλα που «σταδιοδρομεί» στο «μόντελινγκ», Σταρ Ελλάς 2018, σε μια από αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν το τίποτα, είπε με νάζι: «Και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι πάνω στον έντονο τσακωμό; Όποια δεν έχει φάει ή όποια δεν έχει κάνει πλαστικές, λέει ψέματα».

Το μυαλουδάκι της, αν και «κατοικεί» σε ένα τόσο όμορφο κεφαλάκι, δεν αντιλήφθηκε ότι η δήλωσή της έρχεται λίγες μέρες αφ’ ότου μια νεαρή φοιτήτρια χτυπήθηκε, βιάστηκε και δολοφονήθηκε, επειδή απλώς εξέφρασε την άρνησή της να υποταχθεί στη βία δύο «καλόπαιδων», τα οποία ίσως να σκέφθηκαν ότι «έλα μωρέ, τα θέλει η πιτσιρίκα»… Ούτε καν της πέρασε από το μυαλουδάκι της ότι αύριο ίσως κάποιος να μην μείνει στα χαστούκια, αλλά να θελήσει να διεκδικήσει και από εκείνην κάτι που η ίδια δεν θέλει.

_______________________

Ελπίζω ότι το Φως στο τέλος θα κερδίσει. Είτε είναι αυτό που προέρχεται από το αστέρι της Βηθλεέμ, είτε αυτό που προέρχεται από το μεγαλείο της Γνώσης και της Παιδείας, είτε ακόμη και αυτό που τρεμοπαίζει μέσα μας, αλλά αδυνατούμε να το αντιληφθούμε, στο τέλος αυτή η φωτεινή αναλαμπή μπορεί να φωτίσει το πρόσωπο του τέρατος, να μας δείξει την ασχήμια του και τελικώς να τρομάξουμε.

_______________________

Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε σαν σε ταινία τα όσα συμβαίνουν – πλέον σχεδόν καθημερινά – στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Εθισμένοι στις εικόνες βίας, δεν μας λέει τίποτε ότι εκεί μένουν συνάνθρωποί μας, που δεν τολμούν να  βγουν από το σπίτια τους, αδυνατούν να ανοίξουν τα παράθυρα, γιατί τα δακρυγόνα θα τους πνίξουν, που βλέπουν ανήμποροι να καταστρέφονται οι περιουσίες τους, που τρέμουν στη σκέψη ότι το παιδί τους θα πρέπει να επιστρέψει βράδυ κοντά τους…

Αυτή η απάθεια, από την οποία πάσχουμε πρώτοι απ’ όλους εμείς οι δημοσιογράφοι, με έκανε να ντραπώ όταν – Αγίου Νικολάου ανήμερα – τηλεφώνησα σε έναν φίλο για να του ευχηθώ για τη γιορτή του. Μου είπε με παράπονο ότι δεν περίμενε κανέναν επισκέπτη, ούτε είχε διάθεση για γιορτές, αφού βρισκόταν αποκλεισμένος στο σπίτι του. Έχει την ατυχία να κατοικεί στα Εξάρχεια και ήταν, βλέπετε, η επέτειος του Γρηγορόπουλου, όπου εθιμοτυπικά πρέπει να κάψουμε την Αθήνα και όχι μόνο…

Και είναι ακόμη μακρύς ο κατάλογος της βίας που συνηθίσαμε και αρχίζουμε να της μοιάζουμε. Είναι η βία της ανεργίας, η βία της ληστρικής φορολογίας του κράτους, η βία της καθυστερημένης απόδοσης Δικαιοσύνης κ.ο.τ. Δεν τη συνειδητοποιούμε, όμως, και αυτό φαίνεται στο ότι γινόμαστε μέρος της, αντί να αντισταθούμε σε αυτήν. Την υπομένουμε παθητικά, αλλά ταυτόχρονα την ξεσπάμε εκεί που… μας παίρνει.

Έρχονται Χριστούγεννα. Κάποιοι από εσάς, σας βλέπω, ετοιμάζεστε να γεμίσετε τις προσωπικές σελίδες σας στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με καρδούλες, λουλουδάκια, γλυκανάλατες ευχούλες, βαθυστόχαστα τσιτάτα. Και μετά από λίγα λεπτά, σχεδόν ασυνείδητα, με αφορμή κάποια άλλη είδηση που εμείς οι δημοσιογράφοι θα σας «σερβίρουμε», θα επιδοθείτε και πάλι στο διαδικτυακό λιντσάρισμα.

Δεν σας κρίνω, σας φοβάμαι. Δεν μπορώ ακόμη να σας συνηθίσω… Από την άλλη, πάντα ελπίζω ότι το Φως στο τέλος θα κερδίσει. Είτε είναι αυτό που προέρχεται από το αστέρι της Βηθλεέμ, είτε αυτό που προέρχεται από το μεγαλείο της Γνώσης και της Παιδείας, είτε ακόμη και αυτό που τρεμοπαίζει μέσα μας, αλλά αδυνατούμε να το αντιληφθούμε, στο τέλος αυτή η φωτεινή αναλαμπή μπορεί να φωτίσει το πρόσωπο του τέρατος, να μας δείξει την ασχήμια του και τελικώς να τρομάξουμε. Και να αποφασίσουμε ότι, ΟΧΙ, δεν του μοιάζουμε και δεν θα το συνηθίσουμε ποτέ…