Καταδικασμένη απόπειρα “απόδρασης” οι κάλπες του Σεπτεμβρίου

Για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες οι εκλογικοί υπάλληλοι θα μεταφέρουν και θα στήσουν τις κάλπες στα εκλογικά κέντρα και ο ελληνικός λαός θα κληθεί να επιλέξει, πίσω από το μπλε παραβάν, αυτούς που ΘΑ τον βγάλουν από την κρίση και ΘΑ του ξαναδώσουν τη χαμένη αξιοπρέπειά του.

Οι πολιτικές εξελίξεις όντως μας ξεπερνούν. Πριν από μόλις λίγες μέρες κατορθώσαμε, στο… και πέντε, να αποφύγουμε την πλήρη χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη, αναγκαζόμενοι ωστόσο να αποδεχθούμε ένα βαρύτερο τρίτο μνημόνιο. Και πριν ακόμη καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς πρέπει να πληρώσουμε, πριν μπορέσουμε να σκεφθούμε εάν και πώς θα τα βγάλουμε πέρα αυτόν τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται, οι πολιτικοί «φωστήρες» του τόπου μάς σέρνουν σε μία νέα εκλογική αναμέτρηση, το αποτέλεσμα της οποίας ουδεμία αλλαγή μπορεί να επιφέρει στα όσα υπογράψαμε με τους Ευρωπαίους δανειστές μας (όχι, τουλάχιστον, χωρίς νέες βαρύτατες συνέπειες).

Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις εκπροσώπων της Αυτοδιοίκησης, της οικονομίας, των επιχειρήσεων, ότι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μόνο νέες ζημίες θα επιφέρει στη χώρα, έπεσαν στο κενό. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αφού υπέστη οβιδιακές μεταλλάξεις στον βραχύ βίο της θητείας της, αφού εσχάτως αντελήφθη ότι το να «ψωνίζει» πολιτικά από όλους τους χώρους, προσπαθώντας να χαϊδέψει όλα τα αυτιά, δεν οδηγεί παρά στον αυτο-εγκλωβισμό, τελικώς αποφάσισε να «πετάξει» -για άλλη μια φορά- «το μπαλάκι» των ευθυνών στις πλάτες του εκλογικού σώματος.

Το ίδιο έκανε και με το περίφημο δημοψήφισμα, αλλά -όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια-  το αποτέλεσμά του κάθε άλλο παρά τη βοήθησε στις μετέπειτα διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Το ίδιο κάνει και τώρα, συνειδητοποιώντας ότι τα μέτρα που πρέπει να εφαρμόσει απέχουν… έτη φωτός από το «ρεαλιστικό και κοστολογημένο» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Χωρίς να συνειδητοποιεί, ότι ακόμη και στην περίπτωση ενός θετικού αποτελέσματος, και πάλι δεν θα μπορέσει να «αποδράσει» από τις ευθύνες της.

Το πρόβλημα με το πολιτικό προσωπικό της χώρας που βρέθηκε σε κυβερνητικές θέσεις είναι ότι 
δεν τόλμησε να τα βάλει με το αντιπαραγωγικό, διεφθαρμένο και σπάταλο κομμάτι του Κράτους.

Τα σκληρά μνημονιακά μέτρα που θα κληθεί να επιβάλλει στους εξαντλημένους οικονομικά πολίτες αυτής της χώρας, θα τα χρεωθεί εξολοκλήρου η ίδια, όπως ακριβώς συνέβη και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και, δυστυχώς, αρκετοί εκ των υποστηρικτών της, έχοντας ανοίξει οι ίδιοι τον «χορό» των ακραίων αντιπολιτευτικών συμπεριφορών (μέσω δηλώσεων περί «προδοτών» και «γερμανοτσολιάδων» και της υιοθέτησης της «τακτικής» των γιαουρτωμάτων και των προπηλακισμών) βιώνουν σήμερα και θα βιώσουν ακόμη εντονότερα στο άμεσο μέλλον, τα… απόνερα αυτής της επιλογής τους.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακριβώς συνέβη και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν είναι τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που καλούνταν να λάβουν και να εφαρμόσουν. Αυτά ο λαός απέδειξε ότι -έστω και με δάκρυα και αίμα- μπόρεσε να τα σηκώσει και μάλιστα με υποδειγματική κοινωνική ηρεμία. Το πρόβλημα με το πολιτικό προσωπικό της χώρας που βρέθηκε σε κυβερνητικές θέσεις είναι ότι δεν τόλμησε να τα βάλει με το αντιπαραγωγικό, διεφθαρμένο και σπάταλο κομμάτι του Κράτους. Από εκεί πηγάζουν όλα τα κακά για την Ελλάδα, από τη φοροδιαφυγή και τα ελλείμματα, έως τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα και την ανεξέλεγκτη επιχειρηματικότητα. Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες της χαμηλού επιπέδου Παιδείας μας, που μας έχει οδηγήσει στην υιοθέτηση ενός αυτοκαταστροφικού εθνικού «ωχαδελφισμού».

Οι παραπάνω αιτίες δεν «ξεριζώνονται» με πρόωρες προσφυγές στις κάλπες και εκβιαστικά δημοψηφίσματα. Η καταπολέμησή τους απαιτεί πραγματικούς ηγέτες, οι οποίοι θα υπερνικήσουν τον φόβο της ρήξης, θα αρθούν ψηλότερα από τον μέσο όρο που επιβάλλει η «τυραννία» της δήθεν «κοινής γνώμης», θα επιβάλλουν εκείνα  τα μέτρα που δεν θα εξυπηρετούν μεμονωμένες συλλογικότητες και συμφέροντα, αλλά θα υπηρετούν όσο το δυνατόν ευρύτερες κοινωνικές  ομάδες.

Δυστυχώς, από τα μέχρι σήμερα δεδομένα, δεν μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες στη χώρα. Άρα, μοιραία περιοριζόμαστε σε ένα πολιτικό προσωπικό «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» ημών των υπολοίπων. Λίγο «καταφερτζήδες», λίγο παραγωγικοί, υπερβολικά επικριτικοί αλλά ουδόλως αυτοκριτικοί, μειωμένων αντιστάσεων κι αυξημένων εξαρτήσεων και κυρίως ανεύθυνοι για ό,τι αρνητικό συμβαίνει.

Με αυτή την εθνική συλλογιστική, και οι προσεχείς εκλογές απλώς θα ανακυκλώσουν τη συλλογική μιζέρια μας. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού πολέμου που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα θα είχαν από καιρό οδηγήσει σε σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης, με όσο το δυνατόν ευρύτερη συμμετοχή. Γιατί είναι πραγματικά αστείο να μιλά κάποιος για επιμέρους κοινωνικές πολιτικές, για διαφοροποιήσεις στο μοίρασμα του παραγόμενου πλούτου, για «κόκκινες γραμμές» κι «αδιαπραγμάτευτες» συνθήκες, όταν δεν έχει εξασφαλιστεί η ίδια η βιωσιμότητα της χώρας.

Το ζητούμενο δεν είναι να μοιράσουμε το προϊόν της φτώχειας και της υπανάπτυξης, στο οποίο έχει βυθιστεί η χώρα, αλλά να τη ξαναστήσουμε στα πόδια της, να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά της και τότε, ναι, δικαίως να επιλέξουμε εκείνο το πολιτικό κόμμα που θα μοιράσει τον πλέον υπαρκτό εθνικό πλούτο με τρόπο που να συμφωνεί με το ιδεολογικό υπόβαθρο του καθενός μας.

Όλα τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις… θερινής νυκτός.