Κ. Αγγελής: Όταν το πρόσημο έγινε αριστερό και… επιτυχημένο!

«Κατά κάποιο τρόπο είμαστε θύματα της επιτυχίας μας», δήλωνε λίγο μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup της 9ης Νοεμβρίου ο κ. Τσακαλώτος, με αφορμή τις ελπίδες για μια ταχύτερη ανακεφαλαιωποίηση των τραπεζών. Μια δήλωση με νόημα, καθώς στην πρεμιέρα του β΄ κύκλου της σειράς «διαπραγμάτευση – ΣΥΡΙΖΑ – Εurogroup», o υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, θεωρεί ως επιτυχία τα κατορθώματα της κυβέρνησής του.

Γράφει ο Κώστας Αγγελής*

Θεωρεί ως επιτυχία τη διαπραγμάτευση των 17 ωρών, που είχε σαν αποτέλεσμα το νέο αριστερό μνημόνιο – συμφωνία – εκβιασμό. Θεωρεί ως επιτυχία την υπερψήφιση νέων προαπαιτούμενων, που κανείς κυβερνητικός δεν προτίθεται να εφαρμόσει. Θεωρεί επιτυχία πως έχουμε γυρίσει έναν χρόνο πίσω με πολύ χειρότερους όρους για τα κόκκινα δάνεια, την προστασία της πρώτης κατοικίας, τους μισθούς, τις συντάξεις, το ασφαλιστικό και τα περιβάλλει με αριστερό πρόσημο ανθρωπιάς και συμπόνιας.

Μια χώρα καταρρέει κι αυτοί με απύθμενο θράσος δηλώνουν θύματα της επιτυχίας τους. Τα θύματα όμως, δυστυχώς για εμάς και ευτυχώς γι΄ αυτούς, είμαστε όλοι εμείς. Ανατρέχοντας στον τρόπο που πολιτεύτηκαν αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, τη ρητορική που ανέπτυξαν, την καθημερινή επαναστατική γυμναστική ενάντια στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις που ψήφιζαν επαχθή και επονείδιστα μνημόνια, τη στοχοποίηση και την απαξίωση πολιτών και πολιτικών, που διαφωνούσαν μαζί τους, είναι πασίδηλο πως η επιτυχία τους είναι τεράστια. Το 3% άλλωστε έγινε 36%. Η δική τους επιτυχία όμως, δεν έχει καμία σχέση με την επιτυχία της χώρας.

Μιας χώρας κι ενός λαού γονατισμένου από τα βάρη αδιέξοδων πολιτικών άκρατου κρατισμού, που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται 35 χρόνια τώρα. Μιας χώρας κι ενός λαού που συνεχίζουν να πέφτουν θύματα του λαϊκισμού, του εμπορίου ελπίδας και των ψεμάτων των ταγών του. Αυτού του λαού που υπομένει καρτερικά τώρα πια, σχεδόν παραδομένος και σίγουρα προδομένος την έξοδο από τα μνημόνια. Τα μνημόνια που έφεραν αυτοκτονίες, που έφεραν αγανακτισμένους, πορείες, διαμαρτυρίες, απεργίες, πετροπόλεμο, σπασίματα, παιδάκια που λιποθυμούσαν από την πείνα και που τελείωσαν μόλις το πρόσημο έγινε αριστερό και… επιτυχημένο.

Οι Τούρκοι έχουν μια παροιμία που σε ελεύθερη μετάφραση είναι κάπως έτσι: Η εκκλησία είναι σκοτεινή, τα γράμματα στο Ιερό Βιβλίο μικρά, ο Ιερέας τυφλός, το ποίμνιο κουφό, οπότε σε τι ωφελεί να φωνάζεις; Και κάπως έτσι ο κ. Τσακαλώτος και η κυβέρνησή τους έπεσαν θύματα της επιτυχίας τους… οπότε σε τι ωφελεί να φωνάζουμε;

Η συμπυκνωμένη ανικανότητά τους αποχαυνώνει το «ποίμνιο», εξαφανίζει μέρα – μέρα τη μεσαία τάξη, τις παραγωγικές ομάδες που μπορούν να παράξουν πλούτο και δημιουργεί νέες στρατιές απογοητευμένων και δυσαρεστημένων. Το παιχνίδι όμως γίνεται επικίνδυνο, αφού κανείς δεν γνωρίζει προς τα που θα στραφούν όλοι αυτοί. Τα άκρα κόκκινα και μαύρα παραμονεύουν και τότε τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια, και η επιτυχία τους θα είναι το Βατερλώ τους.

*Δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου, αντιδήμαρχος Τοπικής Ανάπτυξης 2011-2012, πρόεδρος Αετοπούλειου 2013